دانلود تحقیق با موضوع پروتکل اینترنت خط سری (SLIP)،
در قالب word و در 34 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
پروتکل اینترنت خط سری (SLIP) و پروتکل نقطه به نقطه (PPP) در میان پروتکلهای ICP/IP منحصر به فرد هستند زیرا عملکرد کامل لایه پیوند داده را در اختیار می‌گذارند. سیستم‌های که به یک LAn وصل می شوند برای کنترل اتصال واقعی به شبکه به یکی از پروتکلهای استاندارد لایه پیوند داده مثل اینترنت TokenRing وابسته‌اند. دلیل آن این است که سیستم‌ها معمولا از یک رسانه به صورت اشتراکی استفاده می کنند. پس باید یک مکانیزم MAC برای تنظیم دستیابی به ان وجود داشته باشد.
SLIP و PPP برای استفاده با مودم‌ها و اتصالات مستقیم دیگر که نیازی به کنترل دستیابی به رسانه ندارند طراحی شده‌اند. از آنجا که SLIP و PPP فقط دو سیستم را به هم وصل می کنند پروتکلهای نقطه به نقطه یا انتها نامیده می‌شوند. در پشته پروتکل را تعریف می‌کنند، غیر از لایه فیزیکی که به یک استاندارد سخت افزاری مثلا برای واسط درگاه سری RS – 232 وابسته است که اتصال به مودم را در اختیار می‌گذارد.
معمولا سیستم‌ها ار SLIP یا PPP برای برقراری اتصال به انینترنت یا WAN استفاده می‌کنند، چه به LAN وصل باشد و چه نباشند. تقریبا همه Pc های مستقل که برای دستیابی به انیترنت از مودم برای وصل شدن به یک ISP استفاده می‌کنند این کار را با استفاده از یک اتصال PPP انجام می دهند هر چند برخی انواع سیستم‌ها هنوز از SLIP استفاده می‌کنند. LAn ها نیز در مسیریابهای خود برای وصل شدن به یک ISP و برقراری امکان دستیابی به اینترنت برای کل شبکه یا برای وصل شدن به یک LAn دیگر و تشکیل یک اتصال WAN از اتصالات SLIP یا PPP استفاده می کنند. هر چند این دو پروتکل تداعی کننده اتصالات مودم هستند، ولی فناوریهای دیگر لایه فیزیکی از جمله خطوط استیجاری ، ISDN ، رله فریم و TM هم می توانند از SLIP و PPP استفاده کنند.
SLIP و PPP پروتکلهای اتصال‌گرا هستند که به ساده‌ترینن بیان یک پیوند داده را بین دو سیستم برقرار می‌سازند. آنها دیتاگرام‌های IP را برای انتقال بین کامپیوترها کپسوله می‌کنند، همان کاری که اترنت و Token Ring هم انجام می‌دهندع ولی آنها از فریم خیلی ساده‌تری استفاده می‌کنند. دلیل ان این است که این پروتکل‌ها مشکلات پروتکلهای LAn را ندارند. آنجا که پیوند فقط از یک اتصال بین دو ک تشکیل می‌شود نیازی به مکانیزم‌های کنترل دستیابی به رسانه‌ای همچون CSMA /CD یا تبادل توکن نخواهد بود. همچنین در رابطه با آدرس‌دهی بسته‌ها به یک مقصد خاص مشکلی وجود ندارد، از آنجا که فقط دو کامپیوتر در اتصال شرکت دارند داده‌ها فقط به یک جا می‌توانند بروند.
SLIP در اوایل دهه 1980 به عنوان ساده‌ترین راه حل ممکن برای ارسال داده به روی اتصالات سرای ایجاد شد. هیچ استاندارد رسمی این پروتکل را تعریف نمی‌کند، به خاطر این که چیز زیادی برای استاندارد کردن وجود ندارد و مشکلی در زمینه قابلیت همکاری وجود ندارد. اما در یکی از مستندات IETD تحت عنوان Nonstadard for Transmission of IP Datagrams over Serial Lines’ ( 1055 RFC) عملکرد این پروتکل تعریف شده است.
فریم SLIP خیلی ساده است. یک فیلد یک بایتی با مقدار هگزادسیمال c0 به عنوان مرز END عمل می کند، که به دنبال تمام دیتاگرام‌های IP که به روی پیوند ارسال می‌شوند می‌آید. کاراکتر END به سیستم دریافت کننده اطلاع می‌دهد بسته که هم اینک ارسال می شد به پایان رسیده است. بعضی از سیستم‌ها پش از هر دیتاگرام IP هم یک کاراکتر END قرار می دهند. به این ترتیب اگر نویز خطی بین دیتاگرام‌ها پیش بیاید سیستم دریافت کننده با آن مثل یک بسته رفتار می‌کنند زیرا در دو طرف آن کاراکترهای END قرار گرفته‌اند. آن گاه وقتی پروتکلهای لایه‌های بالاتر سعی می‌کنند که این بسته نویز را پردازش کنند می‌فهمند که آشغال است و آن را دور می‌ریزند
